How and what I think

I don't talk less,

it is just that

a very little 

conversation is 

possible between us,


I think life is 

just about two things

being happy and 

making progress,

I want to think,

discuss and talk about

goals which can be 

accomplished, problems 

which can be solved, 

good art which can be 

created and given to all,


And even though we

have to walk through

the setups which are

there or coming along,

I just like to often 

step back, and without 

accepting it as it is

think and reason out

if it is right or wrong?


And I care very little

what others think,

I like to be busy in my 

business and they

should mind their own,

here too I see there 

are only two possibilities

help each other in 

their journey if possible,

else say kind things

or stay silent and move on,


And in term of spending,

the buying and selling,

I think more we are free

less we have, less we own

lesser are our burdens

to keep doing things

just to earn more and more

and keep going on and on,


I seek of days where

I would have gathered enough

so that my loved ones

are taken care of

and like the great 

minds in the human history

can think of great ideas

solve good and big problems

without feeling bored

or the need to take off,


And with this,

I hope I have prepared

enough ground, to

spark a conversation

which can keep

both of us engaged

for quite a long,

at the end of which

at least one of us

if not both, will feel

better, clearer and strong.

ਓ! ਚੰਨ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ, ਓ! ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰਿਆ

ਓ! ਚੰਨ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ,

ਓ! ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰਿਆ,

ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਲਾਈ ਤੂੰ,

ਆਉਂਦੇ ਆਉਂਦੇ ਪਿਆਰਿਆ,

 

ਦੁੱਖ ਡਾਢਿਆਂ ਵੇ ਨਿੱਤ,

ਤੇਰੀ ਅੰਮੀ ਨੂੰ ਲਤਾੜਿਆ,

ਉੱਤੋਂ ਤਾਣੇ ਮਿਹਣੇ ਜੱਗ

ਦਿਆਂ  ਵਿੰਨ ਵਿੰਨ ਮਾਰਿਆ, 

ਓ! ਚੰਨ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ,

ਓ! ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰਿਆ...  


ਵੇ ਕਿਹੜੀ ਕਿਹੜੀ ਮੜੀ ਤੇ 

ਕਿਹੜੀ ਕਿਹੜੀ ਮਸਾਣੀ ਵੇ,

ਥੱਕ ਗਈ ਸੀ ਵਰ੍ਹਿਆਂ, 

ਸੂਰਜਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ-ਦਿੰਦੀ ਪਾਣੀ ਵੇ,

ਕਿੱਥੇ ਕਿੱਥੇ ਨਾ ਵਾਜ ਲਈ ਸੀ,

ਕੀਹਦੇ ਕੀਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਨਾ

ਮੰਗਿਆ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,      

ਓ! ਚੰਨ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ,

ਓ! ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰਿਆ...    


ਵੇ! ਨਿੱਤ ਮੈਂ ਵੇ ਸੋਚਣਾ,

ਚੰਨ ਅੱਜ ਝੋਲੀ ਮੇਰੀ ਆਵੇਗਾ,

ਮੇਰੇ ਚੇਹਰੇ ਦੀਆਂ ਲਾਲੀਆਂ

ਦਾ ਸੂਰਜ ਕਲ ਵੇਹੜਾ ਰੁਸ਼ਨਾਵੇਗਾ, 

ਪਰ ਤੂੰ ਤਾਂ ਅੰਮੜੀ ਆਪਣੀ ਨੂੰ,

ਤਰਸਾ ਹੀ ਵੇ ਮਾਰਿਆ,

ਓ! ਚੰਨ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ,

ਓ! ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰਿਆ...  


ਹੁਣ ਅੱਜ ਚਿਰਾਂ ਬਾਦ ਹੋਈ ਸੋਖੀ ਆਂ,

ਨਾਲ ਛੁੱਟੀ ਥੀਂ ਜੱਗ ਦੋਖੀ ਆਂ,

ਤੇ ਅੱਜ ਹਰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚ ਪਾਰ ਆਂ

ਭਾਵੇਂ ਓਹੀਓ ਉਹ ਮੈਂ ਵੇ ਨਾਰ ਆਂ,

ਤੇ ਮੂੰਹ ਬੰਦ ਹੋਏ ਵੇ ਸਾਰਿਆਂ,

ਓ! ਚੰਨ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ,

ਓ! ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰਿਆ...


ਤੇ ਮੁੱਕੀ ਵੇ ਨਿੱਤ ਨਿੱਤ ਦੀ 

ਨਾਲੇ ਖੁੜਬਾ ਖੁੜਬੀ,

ਤੇ ਮਹਿਣੇ ਸੱਸੂ ਦੇ ਨੀ, 

ਭਾਵੇਂ ਪੇਕੇਇਓਂ ਨਾ ਹੀ ਮੁੜਦੀ,

ਵੇ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਵੇ ਸਭ ਨੇ ਸਵਿਕਾਰਿਆ,


ਓ! ਚੰਨ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ,

ਓ! ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰਿਆ,

ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਲਾਈ ਤੂੰ,

ਆਉਂਦੇ ਆਉਂਦੇ ਪਿਆਰਿਆ!

Emotions

Our emotions are our enemies,

much more than anybody else,

who forces us to do things?

which we know should not be done,


to eat the junk, to splurge on

things we don't need, to get into

the business we need not pay any heed,

to keep on continuously scrolling 

useless social media feeds and news,


thinking about things endlessly,

from which we should learn and move on,

to keep on worrying about what will come

rather than being brave and say bring it on,


maybe the world is not that irrational

unpredictable and unknown as we think,

may be we are walking like a drunken man,

swayed by our emotions left and right,


hold them, pin them, control them,

for they are the stones creating

unwanted waves and ripples of thoughts

in the mind which is best when calm, still.