ਬੁਹਤ ਚੋ ਲਿਯਾ ਰੰਗ ਮੇਰਾ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਰ ਦਿਯਾਂ ਧੁਪਾਂ ਨੇ ,
ਬੁਹਤ ਖਾ ਲਿਯਾ ਮੈਨੂ ਸੁਨੀਯਾੰ ਰਾਤਾਂ ਦਿਯਾਂ ਚੁਪ੍ਪਾਂ ਨੇ ,
ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕੰਮ ਕਾਜ ਦੇ ਦਾਯਰੇ ਥੋੜੇ ਮੇਂ ਘਟਾ ਲਵਾਂ,
ਓਹ ਕਦੇ ਆਵੇਗੀ ਜਰੂਰ , ਰੂਪ ਰੰਗ ਥੋੜਾ ਮੇਂ ਬਚਾ ਲਵਾਂ!
ਜਦੋਂ ਕੀਤੇ ਕਿਸੇ ਮਹਫਿਲ ਚ ਮੇਂ ਗਾਵਾਂਗਾ ਓਹ ਓਥੇ ਮੈਨੂ ਸੁਨਣ ਆਵੇਂਗੀ,
ਤੇ ਗੀਤ ,ਸ਼ੇਯਰ ,ਨਜ਼ਮ ਮੇਰੀ ਵੀ ਕੋਈ ਕਦੇ ਓਹ ਆਪਨੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਗਾਵੇਗੀ,
ਯਾ ਮੇਰੀ ਸ਼ਾਯਰੀ ਪੜਕੇ ਉਸਨੁ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਮੋਹਬ੍ਬਤ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ,
ਹਾਲੇ ਇਹ ਸਬ ਚਲ ਸੁਫਨੇ ਹੀ ਸਹੀ , ਹੋ ਸਕਦੇ ਨੇ ਇਹ ਸਬ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਹਕੀਕਤ,
ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਮੇਹਨਤ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਤਪਾ ਕੇ ਸ਼ਾਯਰੀ ਨੂ ਸੋਨਾ ਬਣਾ ਲਾਵਾਂ!
ਉਂਜ ਭਾਵੇਂ ਮਰਜੀ ਮੇਰੀ ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਸਬ ਕੁਜ ਛਡ ਕੇ ਮੁੜ ਜਾਣ ਦੀ,
ਪਰ ਇਲਜਾਮ ਕੁਜ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵੀ ਆਵੇਗਾ, ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਇੰਜ਼ ਹੀ ਦਿਨ ਕਟਦਾ ਜਾਵਾਂ,
ਨਾਲੇ ਏਕ ਨਿੱਕਾ ਜੇਹਾ ਜੋ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਮੰਦਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਖਵਾਇਸ਼ ਹੈ ਮੇਰੀ,
ਫਿਰ ਜਾਨੇ ਕਦੇ ਮਿਲੇ ਮੌਕਾ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਥੋੜੀ ਦੋਲਤ ਏਇਥੇ ਕਮਾ ਹੀ ਲਵਾਂ!
ਓਹ ਪ੍ਰੀਤ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਹੰਡਾ ਰਹੀ ਕੁਜ ਏਇਦਾਨ ਪਾ ਰਹੀ ਹਰ ਦਮ ਮੇਇਨੁ ਸਿਦ੍ਧੇ ਰਾਹ,
ਤੇ ਫ਼ਰਜ਼ ਮੇਰਾ ਵੀ ਏਹਿਓ ਹੈ ਕੀ ਉਸਦੀ ਸੋਭਾ ਵਿਚ ਮੇਂ ਗੀਤ ਤੇ ਗੀਤ ਲਿਖਦਾ ਰਹਾਂ,
ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਸਚ੍ਹਾ ਰੱਬ ਓਹ ਕਿਸ ਦੇ ਕਿਸ ਸੰਗ ,ਕਿਸ ਦਿਨ ,ਕੇਹੜੇ ਰਾਹੇ ਨੇ ਮੇਲ ਕਰਵਾਉਣੇ,
ਚੰਗਾ ਹੈ ਏਹਿਓ ਸੋਚ ਕੇ ਮੰਨ ਕੇ ਭਾਣਾ ,ਵਿਚ ਰਾਜੀ ਉਸਦੀ ਰਜਾ ਮੇਂ ਤੁਰੇਯਾ ਜਾਵਾਂ!
No comments:
Post a Comment